88 mm Geschut voor onderhoud of reparatie in de garage van café-dancing “Victoria” aan de Strandweg. Eenzaam rond zwervend, zoals gewoonlijk zag ik hem staan in de garage, waarvan de grote deuren wijd open stonden. Een reusachtig kanon, waaraan diverse monteurs in overalls aan het werk waren.
Sprakeloos stond ik daar onbeweeglijk deze, voor mij onbegrijpelijke machine aan te staren. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij tot vragen stellen. Wat is dit voor geschut? Een van de monteurs fluisterde vertrouwelijk: “8-8”. Ik begreep er niets van.
Bij een volgend bezoek bleek, dat er in de naastgelegen garage een zelfde soort kanton stond opgesteld, waaraan door militairen werd gewerkt. Hierbij bleven de buitendeuren constant gesloten, slechts de tussendeur stond open, zodat ik er een glimp van kon opvangen.
Ik stak mijn bewondering niet onder stoelen of banken, dat had een wisselwerking tot gevolg. Er ontstond een vriendschap en van een van de Duitse militairen kreeg ik militair embleem opgespeld. Ziezo, nu was ik ”Cees van de 88 mm kanonnen”.
Na enige tijd waren de militairen met hun geschut plotseling weer vertrokken. Een zelfde soort situatie heb ik gekend op het schoolplein van de katholieke jongensschool in de Kasteelstraat; ook daar stond 88 mm geschut opgesteld gedurende korte tijd, vermoedelijk voor instructie en training.
Er was vrije toegang tot het plein en jongens zoals ik waren er in ruime mate te vinden. De militairen gingen leuk met ons om. We mochten door optische vizieren van het kanon kijken. Gaandeweg leerden we spelenderwijs de Duitse taal.
Tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
Afbeelding afkomstig uit het Gemeentearchief Vlissingen
