De burgerbevolking in het bevrijde gebied raakte al enigszins gewend aan de nieuwe situatie, na een tijd van voortdurende toestandsveranderingen, was betrekkelijk de rust weergekeerd.
Leefomstandigheden waren moeilijk. In alle opzichten heerste schaarste. Voorzieningen kwamen langzaam weer op gang. Zich vrij bewegen in een droogstaand stadsdeel, met name het kustgebied was nog vol gevaar vanwege het achtergelaten oorlogsmateriaal, waar jongens zich erg door aangetrokken voelde.
De boulevard en de directe omgeving was veranderd in een vesting door de Duitse militairen, de bevrijder maakte daar eveneens gebruik van en bouwde er hun stellingen, legerbarakken, enzovoorts.
Voor het Wooldhuis stond een militaire aanhangwagen. Aan de voorzijde was een soort van heen en weer bewegend roosterwerk gemonteerd. Dikke rubberen kabels, verbonden het apparaat met de aanhangwagen, rondom was prikkeldraad aangebracht en ernaast stond een schildwacht op post.
Na enig navragen kreeg ik te horen:”ze kunne ermee deur de mist kieke, en’s nachts ok nog!”.
Van mijn vader kreeg ik de juiste informatie. Hij vertelde, dat de installatie radar werd genoemd. Als ex-radio-telegrafist wist hij mij de werking en het principe duidelijk te maken.
Een aantal lichte- een zware kanonnen, verderweg opgesteld, stond in verbinding met deze installatie. Een der stukscommandanten, sergeant Charly Power werd onze huisvriend.
De zwaarste kanonnen waren van namen voorzien,welke op de schietbuizen geschilderd stonden, te weten: Blackjack, Blazing Beauty en Buster.
Tanks waren eveneens van naam en nummer voorzien. Soldaten hadden vaak namen en afbeeldingen van stripfiguren in vrolijk geschilderde tinten op de rugzijde van bruin leren uniform-vesten.
Tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
