In een geleende kano peddelden mijn vriend Ko en ik naar Domburg om de geplande militaire te begroeten.
In de omgeving van Domburg gekomen hoorde duidelijk geweerschoten en mitrailleurgeratel, onderbroken door granaatexplosies, afkomstig van gevechten in de buurt van kasteel Westhoven.
Regelmatig vielen hierbij granaten, buiten het bosgebied, in het water, waardoor hoge water- en modderfonteinen opgesloten.
Bij de korenmolen “Wel tevreden”, die op een heuvel aan de Roosjesweg in Domburg was gebouwd, meerden we af.
Verder in Domburg zagen we de sporen van het artilleriebombardement en gevechtshandelingen. Vreemd uit zien de soldaten droegen groene, ronde hoofddeksels (baretten), bruin -groene uniformen met daar overheen camouflage jacks en uitrusting in dito kleur.
Zij liepen in ganzenpas langs de huizen aan weerszijden van de straat naar het front. Aan de hoofdstraat was een veldhospitaal ingericht;” dressing station” stond boven de ingang op een wit bord geschilderd.
Verderop stonden links en rechts van de straat hoge tanks tussen de huizen opgesteld, hun radio’s luid aan, de morse signalen duidelijk hoorbaar.
Het wemelde hier van de militairen, die er zo anders uitzagen dan die we gewend waren te zien de voorbije jaren.
Aan de westrand van Domburg lagen in een wei een aantal kadavers van paarden met opgezwollen lichamen, omgeven door grote bom oftewel granaat rechters…
Op de boulevard aangekomen bij Villa Silva zagen we nog meer verwoestingen. Het gebied rond de zogenaamde Hoge Hill was eveneens bezaaid met bomkraters en restanten van de kapot geschoten stellingen, vooral rond de geschutsopstellingen, welke enige tijd geleden nog in actie hadden gezien vanuit onze veilige positie in Aagtekerke.
Tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
