Op last van de autoriteiten moest de Vlissingse bevolking de stad verlaten.Een massale uittocht volgde.De vluchtweg liep hoofdzakelijk over de Koudekerkseweg, de route langs het vliegveld was te gevaarlijk in verband met regelmatige aanvallen van de Duitse luchtmacht.
Ons gezin bestond uit vijf personen. We vonden onderdak bij mijn vader’s tante in de huidige Gebrandystraat, te midden van het lentegroen buiten de stad en ver van het oorlogsgeweld.
Later voegde nog een tante en een gezin, bestaande uit drie personen zich bij ons.
We sliepen allen op de grond in een tussenkamer. Mijn moeder regelde overdag het huishouden, vader moest in Vlissingen gewoon zijn werk blijven doen.
De scholen waren uiteraad gesloten; kinderen moesten zich maar op straat zien te vermaken, hetgeen mij persoonlijk zeer goed van pas kwam.
Vanaf dat moment en gedurende de gehele oorlog was ik regelmatig tussend de militairen te vinden en zodoende in staat om ongehinderd en schier onbeperkt impressies te absorberen.
Tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
Afbeelding afkomstig uit het Gemeentearchief Vlissingen
