Nadat de dijken waren hersteld en Walcheren er nu weer droog gemalen was bleef een desolate moddervlakte achter, zonder enige begroeiing, met verlaten en vaak gehavende boerderijen.
In de ondiepe kreken, die waren ontstaan, wachten talloze schaaldieren een gewisse dood.
In de diverse bunkers, in der haast verlaten, was veel oorlogsmateriaal achtergebleven, waar vooral jongens naar hartenlust mee speelden.
Vooral handgranaten waren favoriet, je kan er goed mee vissen. Dat ging als volgt: handgranaat in werking stellen, vervolgens in het water gooien, na enkele seconden volgde de explosie en de vissen kwamen spontaan bovendrijven.
Het is voor de hand liggend, dat er met deze achtergelaten explosieven veel persoonlijke ongelukken hebben plaatsgevonden. Landmijnen vormden een ander soort gevaar, onzichtbaar wachtend op de argeloze passant. ze lagen er diverse soorten, karakters en maten.
Mijnen, gemaakt van hout of glas waren niet of moeilijk te detecteren met elektronisch gereedschap. Ruimen moest kruipend door personeel van de Koninklijke Marine Opruimingsdienst worden uitgevoerd door middel van een stalen priem of bajonet als gereedschap, het te ruimen gebied methodisch af te testen.
Mijn broer Henk fungeerden vrijwillig als 10-jarig “zeuntje” (koffiezetter) uiteraard op veilige afstand van het mijnen Opruiming-team.
In de omgeving van het Nolledijk gat lag een aanzienlijk aantal, door de getijdenstroming op het eiland blootgestelde houten mijnen. Enkele daarvan heb ik goed bestudeerd, zie illustratie
Tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
