Op marode (strooptocht) met enige vriendjes in het drooggevallen gebied omgeving Vlissingen, na de dijkdichting. Daar stond hij, zoals vele anderen in de desolate, grijze vlakken, de verlate eenzame Buffalo tank.
De weg waarover we liepen lag, zoals het gehele eiland onder centimeters dikke half opgedroogde modderlaag. Het doel van onze zwerftocht was, zoals gewoonlijk, nog onbekend.
De tank bevond zich op 200 m van de weg, richting duinrand. In ganzenpas gingen we erop af. Vooroplopend realiseerde ik mij plotseling dat de oorzaak van het achterlaten van deze tank in het landschap wel eens een anti-tank mijn zou kunnen zijn of één van de vele andere mijn typen, bijvoorbeeld anti-personeel mijnen.
De gevechtsopstellingen in de duinen werden als een rug- en flankdekking door mijnenvelden beveiligd.
Het enige juiste wat ik nog kon doen was omkeren en allemaal in dezelfde voetsporen terug naar ons uitgangspunt.
Later bleek bij mijnenruiming, dat mijnen allerminst waren aangetast door hun verblijf in het zeewater en nog uitstekend functioneerde.
Tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
