De kustartillerie kwam in actie op het eiland Walcheren. We hoorden schoten op verschillende afstanden bij ons vandaan.
Het dichtste bij waren de vier kanonnen bij de zogenaamde Hoge Hill in Domburg.
We zagen de mondingsvlam en hoorden vervolgens de knal.
Er werd gedurende enige dagen geschoten in zuidwestelijke richting. Daarna heb ik gezien hoe deze kanonnen werden gebombardeerd, waarbij onder anderen bommen werden gebruikt met vertraagde ontstekers, zogenaamde tijdbommen.
Vanuit Aagtekerke was dit zeer goed waarneembaar. Overal op Walcheren werden de militaire doelen door vliegtuigen aangevallen. Op de door vliegtuigen uitgestrooide pamfletten stond te lezen; dat de bewoners werd aangeraden kustdorpen te verlaten.
Ondanks het ontbreken van informatie voelde men, dat er toestandsveranderingen zouden gaan plaatsvinden, zoals het bombarderen van de Duitse stellingen langs de kustlijn van Walcheren, vanuit Aagtekerke goed waarneembaar.
Vage geruchten deden de ronden, nerveus gedrag van militairen, enzovoorts. Op een gegeven moment, te midden van een aantal dorpsbewoners zagen we in noordoostelijke richting een felle lichtkegel omhoog stijgen en hoorden op het zelfde moment een scheurend geluid (vergelijkbaar met geluid uit het latere straaljagertijdperk).
De lichtkegel bewoog zich steeds sneller en hoger, een witte condensstreep achterlatend.
We stonden sprakeloos en verbijsterd naar het gebeuren te staren terwijl het onbekende fenomeen uit het zicht verdween. Gedurende deze momenten dacht ik;” dit is iets zeer extreem’s, waartegen geen verweer mogelijk is.”
Dit vreemde, nooit eerder gehoorde geluid, de fel-witte steekvlam, maakte op mij een onvergetelijke indruk. Niemand onder ons dacht aan een raket lancering. Niet begrijpend, hoofdschuddend en nog vol verbazing ging daarna ieder zijns weegs.
tekst en afbeelding : Cees van der Burght – De oorlog die geen einde nam –
